రహస్యం....



కళ్ళు తెరిచి చూస్తే
చుట్టూ నువ్వే,
తేలిగ్గా అనిపించి
నన్ను నేను చూసుకుంటే
రూపం లేకుండా
అసలేమీ కనిపించట్లేదు
"నేను" లేను.
కాని అంతా తెలుస్తుంది.

చుట్టూ అందమైన చెట్లు
సువాసనలతో ఉంది
అపుడపుడు
వర్ణణకతీతమైన జీవుల
పలకరింఫులతో
ఆహ్లాదంగా ఉన్నపుడు
అకస్మాత్తుగా నువ్వు కనిపిస్తున్నావ్.
మళ్ళీ అపుడే మాయమవుతున్నావు.

అంతా అయోమయంగా ఉంది
కాని అంతలోనే రహస్యం తెలిసింది

ఇదంతా నీ "ఆలోచనే".......

ప్రతీ రోజు చస్తున్నాను రా "చే"గువేరా

ఏది చీకటి ఏది వెలుగు
ఏది జీవితమేది మృత్యువు?
నేతి బీరకాయలో నేతియే కదా అన్నీ
అనుకుంటూనే ఉంటున్నాను

కానీ కాని,
నీవొక శిఖరం
నీ ఆలోచనలు ఎవరికీ అందనివి
నీ కళ్ళల్ల్లోకి సూటిగా చూడలేను
నీ నిజాయితీ మంటల్లో మాడిపోతానని
అదిగో ఆ సూరీడు నువ్ లేక
తూర్పున లేనే లేడు
నీ మాటల వేడిలో
నా అస్థిత్వం పొరలవుతున్నాయి
నిన్ను నేను ఎప్పటికీ ద్వేషిస్తాను
నీలా ఉండనివ్వని ఎత్తుకెగిసావని
ఐనా నీవొక అనంతం..

 నీలా ఉండటానికి
ప్రతీ రోజు చస్తున్నాను రా
"చే"గువేరా
నా చుట్టూ ఉన్న నాజీలా సాక్షిగా...

నిన్నెప్పటికీ మరువని
నీ నేను.

నీ చూపుల శాసనాల్లో

నీ చూపుల శాసనాల్లో
చిక్కుకుని చీకటి
అభిమానపు గుహల్లో
నీ ఆలోచనల
సంకేళ్ళేసుకుని
ఉనికి లేని బంధీగా
దృష్టికోల్పోయి శూన్యంలో
బరువు లేని రేణువునయ్యాను చివరికి.

చిద్విలాసంగా నవ్వుతూ నువ్వు!!!

అప్పుడే జ్ఞానోదయమయింది నాకునేనే నిజమని నాకొరకు ఎవరూ ఉండరని.

నేనున్నపుడు సంతోశంగా ఉండి
నా కోసం ఏమైన చేయడానికి సిద్ధపడే వాళ్ళు
నేను లేనపుడు నా కొరకు చావాలనుకునేవారు
ఒక్కరైనా ఉన్నారా ఈ సృష్టిలో అని ఆలోచిస్తే
నాకెవరూ కనబడటం లేదు
చివరికి నా తల్లి,భార్యా ,
నన్ను ఇష్టపడ్డానన్న మరో అవిడ కూడా!

అప్పుడే జ్ఞానోదయమయింది
నాకునేనే నిజమని
నాకొరకు ఎవరూ ఉండరని..

ఈ బందాలు అనుబందాలూ అబద్దాలని
అవి కేవలం అవసరాల కొరకు మాత్రమే అని

ఆ క్షణం నుండి మొదలైన
నా అన్వేషణ సాగుతూనే ఉంది ఇంకా
సూర్యుడు తూర్పున ఉదయిస్తూనే ఉన్నాడు

నాలోని ఆలోచనలు చిక్కబడుతున్నాయి
అనుకోకుండా నాకు దిగులు మొదలయ్యింది
ఏదో ఒక రోజు నేను కూడా చనిపోతానని.

ఒక్కసారిగా ఆలోచనలు పొరల్లా తేలిపోతున్నాయ్
ఇంకోసారి ఆవిరవుతున్నాయ్.

నా అన్వేషణ ఇంకా అలాగే సాగుతుంది
పట్టుదలతో !!!

నీ కోసం నేను శ్వాసిస్తున్నాను

నీ కోసం నేను శ్వాసిస్తున్నాను, అంటే నీకు
అతిశయమైనా...కొడిగడుతున్న
మన సంబందానికి అవసరమవుతున్నా..,
భాధాకరమైన విశయమేమిటో నీకు తెల్సా?

మనిద్దరి మద్య ఉన్న ఇష్టం
అవసరంగా మారిపోయినపుడు
చాలా సంతోశించాను.,

కాని ఇపుడది
స్వారూపాన్ని మార్చుకుంటూ
కేవలం అవసరాలకొరకు మాత్రమే
అనువైనదైనందుకు గుండె
నిజాల మంటల్లో
కాలిపోతుంది ప్రతీ క్షణం.

ఐనా ఆశ చావట్లేదు నాలో
సంతోశపు ఎండమావికై ఎదిరిచూస్తూ
నా జీవితం..

ఏం చేయాలో అర్థం కావడం లేదు.


నా నువ్వు..
చల్లని గాలి వీస్తున్నా
చిరు చెమటలతో ఆలోచిస్తున్నాను నిన్నటి సాయంత్రం నుండి.
ఆ వాదనలు నా ఆలోచనలను ఒక్కసారిగా
మార్చేసాయి.

ఉద్వేగపు స్థాయి ఉదృతమై
కళ్ళలో నీళ్ళు....
చిరునవ్వుతో బాధగా ఈ ప్రపంచాన్ని
రెండుగా చీల్చిన ఆ ధైర్యాన్ని
నేను తట్టుకోలేకున్నాను.

మనుషుల్లో ఉండాల్సిన
మనిషి తత్వాన్ని, మనసు తత్వాన్ని
ఒక్క స్పర్షతో నాకు తెలియజెప్పిన
ఆ నవ్వు నా కళ్ళముందు
పరదాలా ఆలానే ఉంది.

జీవితం గురించి బేలగా అడిగిన ఒక్కో ప్రశ్న
నా వొంట్లోని రక్తాన్ని ఒక్కో చుక్కలా మింగేస్తుంటే
పాలిపోవడం మినహా ఏం చేయలేకపోయాను.
సిగ్గుతో నిన్న నిజంగానే నిస్తేజమయ్యాను
నా ఇన్నాళ్ళ జీవన విధానం గుర్తొస్తూ
చెప్పేదొకటి-చేసేదొకటి...
చర్యలను సమర్ధించుకోడంలో నేను
ఇంతవరకు గొప్పగానే ఉన్నా
ఇప్పుడు అసహ్యాంగా ఉంది.

ఏమ్ చేయాలో తెలియక
ఆ పక్కనే కాలిపోతుంది
నాలోని పాడు ఆలోచనలు
చితిలో పేర్చుకుంటూ.

ఆ వేడిని తట్టుకోలేకున్నాను
ప్రాక్టికాలిటీ పేరుతో
సున్నితమైన ఆ మనసునుతో
నాకు తెలియకుండానే ఆడుకున్నానేమో
అర్థమవుతూ - ఆ అమయకమైన నవ్వు
నాళ్ళముందే కాలిపోతుంది.

నా ఆ నవ్వు ఇక లేదు.
ఏం చేయాలో అర్థం కావడం లేదు.

మూగోడినయ్యాను

ఆ రోజు నువ్వన్నావ్ నేనే నీకు సర్వం కదా అని
అమాయకంగా ఔనన్నాను.
నీ కళ్ళల్లో సంతోశం నాకర్థం కాలేదు.

నిన్నటికి ఇప్పటికి మద్య ఆరేళ్ళు గడిచాయ్ మార్పులతో,
నీ కళ్ళల్లో కూడా..

పిల్లి ఎంత కాలం కళ్ళు మూసుకోగలదు చెప్పు?
నాలోని అక్షరాలు ఉత్తుంగ తరంగాలా కెరటాల సవ్వడిలా మెల్లిగా ఆగుతు
నీ జ్నాపకాలతో ఆవిరయ్యాయి,

నువ్వు కూడా.

నువ్వు లేవు నాకేం లేదు!! అందుకే మూగోడినయ్యాను.

ఐనా సంతోశమే నాకు..

నా మంచు ఎడారి.



చల్లనిదనుకున్నా
కాని

ఆకాశంలోంచి నల్లని కిరణాలు
ఏటవాలుగా వస్తూ,
ఎక్కడి నుండో తెల్లని పొగ
చుట్టూ కమ్ముకొంటూ,
పగుల్లొస్తున్నాయని
కప్పుకుంటూ వెలుతుంటే
నా వెనకాలే కాలిన చప్పుడు విని
తిరిగి చూస్తే
ఒకటి కాదు రెండు కాదు
వందల వేల కలేబరాలు కాలుతూ
నా మంచు ఎడారిని
కరిగించేస్తున్నాయి.
మద్యలో నేను.

శూన్యంలో రససిద్ధి...




అప్పుడే అడుగులేస్తు
అంతులేని నాట్యంతో
ఆహార్యాన్ని
హరిపాదాలకర్పిస్తూ
అడుగుల్లో భావాలను
అబినయించే
ఆ మయూరం
ఆకలి ధాటుకు
హావభావాలను
అనుకరించలేక
కల కనికరించక
అడుగుల్లో
వణుకు
శూన్యాన్ని
అనుకరిస్తున్నాయి.

అది నాట్యమా లేక నాటకమా?

 రససిద్ధి సాధ్యమా??

మూర్ఖత్వం...




ఇది సాధరణంగా మన సమాజంలో "తెలివి"గా చలామణి అవుతుంది.కొండొకచో డామినేటింగ్ గా ఉంటూ జనాలను నమ్మించడానికి "తెలివైన" మేధావుల వాదనలవుతాయి.

ఒక సక్సెస్ సాధించిన వ్యక్తి చెప్పే వాటిని మనం చాలా ఉత్సుకతతో వింటూ-చూస్తూ ఉంటాం
సిగ్గుపడాల్సిన విశయమేమిటంటే బలహీనమైన మనస్సు ఉన్న వాళ్ళు పనీ పాట లేకుండా ఉండే పరాన్నజీవులు వాటిని
తమ జీవితానికి ఆపాదించుకునే ప్రయత్నం చేస్తుంటారు ఇలాంటివి చేసినంత మాత్రాన మనం ఓటమి నుండి తప్పించుకోగలమా ?
సంపూర్ణ్తత్వానికి ఓటమి అవసరమైనపుడు తాన్నుండి దూరమవడం మూర్ఖత్వం కాదా..?
నిజం తెలిసే లోపు సమయం గడిచిపోయి దిక్కుతోచకుండా ఏమి సాధించకుండానే ఉంటారు బ్రతికినన్నాళ్ళు.

Freeze....Finally.

మనలో ఉండే అనుభూతులు
కాలానుగూనంగా మారుతూ
చివరికి నిస్తేజమవుతాయి
అపుడు వాటి అవసరం
లేశమాత్రంగానైనా ఉండక
వాటి పట్ల మన పూర్వ ప్రవర్తన

అసహ్యంగా కనబడుతుంది.
అందులోంచే
మన ప్రయాణం మొదలయింది
అలాగే సాగుతుంది
అలాగే ముగుస్తుంది

అలాగే ముగిసిపోవాలి 


మరి ఇది 

జీవితం కదా...


అందరం ఇక్కడ మంచివాళ్ళమే కదా !

కారణాలేవైతేనేమి
అందరం ఇక్కడ మంచివాళ్ళమే కదా !

అసలు మనుషులను శాసించేది ఇక్కడ ఏమిటనే ప్రశ్నకు
సరైన సమాధానం ఉండదు
ఒకరిని డబ్బు
ఒకరిని ప్రేమ
ఒకరిని కోరికా
ఇంకొకరిని సరదా
ఇలా ఒకటికొకటి పోంతనలేకుండా
అవసరాలుగా మారి
ప్రతీ ఒక్కరిని ఐడెంటికల్ గా చేస్తూ
మార్పు ఖచ్చితమనే సత్యాన్ని మనకు
అర్థమయ్యేలా చేస్తూ ఉంటుందీ కాలం.

ఇరుకవుతున్నదీ విశాల ప్రపంచం.

నిశ్శబ్ద ప్రపంచం నుండి జీవి
మనిషిగా రూపాంతరం చెందినాక
రోజు రోజుకు ఆలోచనలు "తెలివి"గా
రూపాంతరం చెందుతూ,"మోసాలు"గా మారుతూ
ముళ్ళ చాటున వింతగా
ఆనందాలు - సంతోశాలు అస్తిత్వాన్ని కోల్పోయి
దేహం,భావాలు- ప్రకృతిలోని ప్రతీది
సహజత్వాన్ని కోల్పోతూ
చప్పుడుకాకుండా కల్తీ వేడి గాలులు
మనుషుల్లోకి,మనస్సుల్లోకి దూరుతూ
మరమ్మత్తులు చేయలేని యంత్రాలుగా తయారవుతూ
ఈ విశాల ప్రపంచం ఇరుకయ్యింది.

అందుకేనేమో ఊపిరిలో గాలి కూడా తక్కువవుతూ ఉంది!

రా దొరా !

తివాచి పరిచే ఉంది నీకై  దొరా!
స్మశానాన నీకేమ్ పని
అక్కడేం ఉంది బూడిద తప్ప
ఇక్కడకొచ్చేయ్ నీకు గుడి కట్టించాను నా ఇంట్లో, ఒంట్లో.

కంఠాన గరళాన్ని తట్టుకోలేకున్నావని
చల్లని గంగను తెచ్చా !

రా ఆ గిరులు దిగి నా దగ్గరకు
తాండవమాడ
హరి ఓం_నమ:శ్శివాయా,
అలిసిపోయావ్ నువ్ యుగాలుగా,
కాస్త సేద తీర ఇక్కడికి రా  దొరా !