మనసెపుడూ
మాట వినదు కదా !
నీతో గడిచిన నిన్నొక అధ్బుతం
ఇప్పటి ఈ క్షణంనేనెలా చెప్పను?
నాలోని మాటలకు జబ్బు చేసింది మరి.
కళ్ళు చెప్పిన బాసలు
గాలిలో కలిసి నీ ముంగురులను
నిస్తేజంగా తడుతుంటే
ఒళ్ళో ఉన్న నీ వదనంలో
అదే నవ్వు నాలోని అణువణువునూ
మైమరిపిస్తూ
నీ అభిజ్ఞాతంగా - ఏకాంతంగా..
నీ చేతనారహిత
హిమాంచు
నిశీదర్శనీత నయనాలు
చిందించే వెలుగుల
పగుల్లలోంచి ఎర్రని మంటలు
నా రోదనలో-
మెరిసే నక్షత్రాలు
నీవులేవని వెక్కిరిస్తున్నా
ఒప్పుకోలేకపోతోంది
ఈ మాయా మనసు...
ఔను ఈ మనసెపుడు
మాట వినదు కదా!!
1 comments:
July 21, 2010 at 3:58 AM
Its really wonderful density (sandratha, ardhratha) vunna sumahaaram.
Really I appreciate to your splendid poetic work
Good. Go a head.
Kavitha samudrapu alala meeda nilakadaga swaree cheyi...tasmath jagratha.
Post a Comment